Meerdere mensen vragen hoe het gaat.
Of Ja... Als reactie op mijn andere blog krijg ik te horen dat ze hopen dat het beter gaat. En op mijn hulpverleners en naaste familie na lijkt het alsof niemand er wat mee te maken wil hebben. Maar omdat ik mijn hoofd het beste leegmaak tijdens het schrijven, wil ik jullie graag op de hoogte brengen van hoe het gaat.
Moe
Ik ben moe. Zelfs het zorgen voor de katten is te veel. Het gaat niet meer. Ik ren niet meer. Ik loop niet meer nee, mijn voeten sleep ik voorwaarts. Langzaam en zonder doel. Ik voel me als een bijna vlakke lijn. Geen ups en amper te merken downs, terwijl het er zo veel zijn.
Ik wil genieten van kleine dingen, maar niets zorgt voor dat fijne gevoel. Ik ben vooral moe. Moe en vlak. Moe en gesloten. Moe en klaar.
Ik geef niet op, stop niet. Dat kan en mag niet. Want er zijn er die mij lief hebben. Er zijn er die ik dan kwets.
Mijn andere blog over mijn leven, met vrolijke kleuren en leuke verhalen, staat vaak in schril contrast met hoe ik mij het grootste deel van de dag voel.
Mijn hoofd zit bomvol, maar woorden komen niet naar buiten. Het effect van mijn medicijnen. Ze dempen me en zorgen ervoor dat ik een vlakke lijn ben. Ze zorgen ervoor dat m'n emoties niet meer naar buiten komen en dat ik van binnen verteerd wordt. Tot er soms plot even een beetje uit komt. Heel langzaam komen er dan wat tranen.
Eigenlijk wil ik stoppen.
Stoppen met dit masker, stoppen met deze show, stoppen met de medicijnen en misschien ook wel stoppen met (over)leven. Kennen jullie die drang? Dat je voor even echt wil huilen. Dat je voor even in een hoekje wil wegkruipen en even de tranen de vrije loop wil geven. Stoppen en de emoties laten komen. Maar stoppen maakt me bang. Want wat als de gedachten terug komen...
Ik probeer mijn hoofd te ontwijken. Maar niets helpt.
Ik merk dat ik onrust heb. Heel veel. Alsof mn hoofd overuren maakt en lijkt te ontploffen. Alles in mij schreeuw om hulp, maar door de medicijnen blijf ik stiller dan ik zou moeten.
Eenzaam
Ik voel me eenzaam. Wat is er gebeurd met vrienden zijn... met altijd bij me terecht kunnen... met het bieden van een luisterend oor.
Sinds mensen weten dat ik depressie en suïcidaal ben lijkt het alsof ze me ontwijken. Alsof ze niet in mijn buurt willen zijn... Alsof ik niet besta.
Juist nu heb ik die vrienden nodig. Al is het maar om samen met me een wandeling te maken of om samen een film te kijken of samen een spelletje te doen. Gewoon mensen om me heen. Ookal kost het energie ik wil me niet een buitenstaander voelen.
Maar vrienden lijk ik nu meer dan ooit niet te hebben. En ik voel me meer en meer alleen en eenzaam. Ik voel me ongezien, onbelangrijk en niet bestaand.
Reactie plaatsen
Reacties